Kendime tanımadığım insanlar uyduruyorum, sonra tutup onları kendime benzetiyorum. Başka bir halin imkansızlığı mı ben olmak istemenin inayeti mi bilmiyorum. Sanki kendimi bilirmiş gibi bir de üstelik. Bazan kendi duygumu anlamıyorum, yaptığım şeylere anlam veremiyorum halbuki. Kaba hatlarıyla bildiğim ben'e hiç tanımadığım birini yerleştirmeye çalışıyorum sanki.
Dilim söylemeye varamıyorsa bir şeyi kabahat zihnimin mi olur. Dil eğer soruyu soramıyorsa ortada hala sorulması gereken bir soru kalır mı. Cevap zaten önemini çoktan yitirmemiş midir, düşüncenin sarmalı cevabı sıkıştırıp duvara yama bile yapmıştır çoktan.
Ben izleri takip ediyorum, benim spiralim hep kendine kıvrılıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder