Hep

Hep aynı görüntüler, hep bildğimiz şeyler. Yıldızlı gece göğü, kendi sesimi duyuyorum taa içerden. Pencerenin önü yamuk, hiçbir şey koyamıyorum, her şey sonsuz bir kara deliğe sürükleniyor. Ben gövdesinden vazgeçen bir yaprak gibi boşlukta süzülüyorum, hiç yere konmadan rüzgarla ilerliyorum.

Duymaman gereken şeyler dineledim bir gece boyu, hangi mahalledeki evde kaldı sessizliğimiz. Ay ışığından yardım istedim, karanlık sokakları biraz daha aydınlatsın diyerekten. Kimseye gücüm yetmezdi, çelimsiz cılız bir çocuktum, biri bileğimi tutup bükse kollarımın ağrısı, acısı bir hafta boyunca geçmek bilmezdi. Bileklerim çok güçsüzdü, hala da öyleler, hem kolum da yamuk benim doktor söyledi, kazağımın kolu da yamuk duruyor.

Kendi kendini yiyen kendinin oburu, söz diziminde bir fazlalık yok, hayat hep aynı yerden yokluyor. Olmamayı biliyorum, hiç olmak bundan sonraki gayem.