Sarsılıyor her gün gerçekliğim. Aslında ben gerçek olduğumu hiç düşünmüyordum, yani kendimi kendi hayalimin ürünü gibi bir şey olarak kurgulamaktan söz etmiyorum, başka birinin hayali filan gibi de değil. Başka birinin yanılsaması ya da varoluşu gibi daha çok, varoluşumu kendime uyduramam mı bunlara sebep acaba.
Bir hayâl kurup ilerliyorum, sonra hayal çöküyor. Sonra hayat devam ediyor. Ama benim bütünlüğüm bozuluyor. Zihnimde her zaman tamire koşan bir ekip çalışmıyor. Altı üstüne çıkmak isteyen, dışarısı içeriye girmek isteyen bir bilinç bu, neden kontrol etmek zorundayım, herkes köşesinde dursun kimse yer değiştirmesin diye sınır inşaa ediyorum. Herkes huzur içinde yatsın, koltuğumdayım.
Ama yine de milyarlarca insanın yarattığı bu kalabalık hal, tükenmişliğin zirvesine kurulmuş güç, bırakın ayağımın altındaki toprak yerinde kalsın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder