Bugünlerde hissisleştim sanki. Ne bir şey düşünüyor ne de bir şey yapıyorum. Yapmayı düşündüğüm her şeyden de bir anda vazgeçiyorum. Bomboş yükselen binalara bakıyorum penceremden, artık neredeyse sadece onlar görünüyor. Göğü delen binalar.
Sırtıma saplanan ağrı gibi bir durum beni hareketsiz bırakıyor. Denizde bekleyen gemiler yükünü almış. Onlara bakıyorum bütün gün, salınımlı bir geçiş için. Elini eteğini çekmiş bir duruş karşı kıyıların habercisi sanki, hiç yorulmadan bakıyor.
Yine zaman kimseye eşit uzaklıkta değil ya da kimseye eşit dakikalar sunmuyor. Bekleyen bir koyuluk akacak kanallardan.
