Gitmedim daha. Oturuyorum deri koltuğun yapış yapış saran, her harekette ses çıkaran ıslaklığında. Pencereler hep açık, içerideki sessizlikle yer değiştirsin diye gökyüzü.
Odayı adımlıyorum, sonra oturuyorum, tekrar odayı adımlıyorum sonra tekrar oturuyorum. Tekrar tekrar yapıyorum her şeyi sonra büyük resmin önünde duruyorum. Resmin içinde kendimi görmeye çabalıyorum. Sadece tavandan bakan boş gözler görüyorum, odanın neresine gidersem gideyim peşimi bırakmayan gözler. Bir kaşıkla mı gelmişti bu gözler, ne zaman çıkmışlardı yerinden, tavanıma yapışık neyi bekliyorlar.
Ben de beklemedeyim, bu duvarların arasında, arkasında, elimdeki bu boya kutusunu sallayıp boşlukta, kapağa çarpan metal bir sesle kendime geliyorum, duvara püskürüyorum olanca sesimle, renkler üzerime dökülüyor.
Odayı seyrediyorum kendi rengimde, bu duvardan o duvar beş adım. Duvardan kapı bilinmiyor, pencerenin yüksekliği için bahisleri açabilirim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder