Kayıp

birden kayboldu. Sanki bir sabah uyandım ve herşey uçup gitti. Farketmedim. Hissetmedim. Ve şu an bir anlam veremiyorum bu duruma. Nasıl bulurum, ne bulurum , kime danışırım bilmiyorum.

Hayatta hep bir amacı olan insanlar, bir dürtünün, bir itkinin hareketiyle sonraki hamleyi, sonraki duyguyu yaşayan insanlar, nerden geliyor bu kaynak. Membağ nerde.

Ben niye bu odanın ortasında tek başıma kaldım, hatta dünyanın ortasında bir başıma kaldım. Konuşacak kimseyi geçtim, düşünecek meselem kalmamış gibi. Saçmalar geliyor üzerime bu dünyanın saçmalıkları, alışır gibi olmuştum halbuki. Kendimi yeterince kandıramamış mıyım ne.

Çalışmak unutmaktır, çalışmak ertesi günü planlamamaktır, çalışmak etrafda insan dilde günlük hay huydur. Çalışmak omuzlara biner, seni istemediğin yerlere sürükler. Orda unutursun.

Halbuki bu masa burda iyiydi, etrafını dolduruyorduk usulca. Şimdi onlar da gitti, kimse kalmadı, ben kaldım masayla yalnız, bir de bahçedeki ağaç, dalları büyükmüş kendi büyükmüş, yaprakları hep yan bahçeye dökülüyormuş. Süpür süpür bitmiyormuş her sabah her sabah bu nasıl işmiş böyle.

Ama her sabah her sabah bir tekrarı yinelemiyor muyduk zaten.