Yıllar önce bir gün, ben hala zaman çizgisinin üzerinde taklalar atarken birden ses kesildi. Her şey durdu sanki bir anda, uzay boşluğunda yalnız kaldığımı sandım, havaya asılı kalmış kanat çırpamayan bir kuş gibi. Boşlukta kalakaldım, kanat çırpamadım.
Başımı olabildiğince sola ve sağa çevirdim, hiç hareket yok etrafımda. Ihlamur ağacı sessizliğinde duruyorum, ne dallarımı hışırdatan kokumu savuran rüzgar var ne de tepemde kayan bulutlar. Sanki beni bir sessizlik büyütmüş gibi, kimseler görmeden hatta güneş doğmadan alaca vakitlerde sarmış sarmalamış kundaklamış, kundaklamış da ormanın en derininde sallayıp uyutmuş, uyutmuş da büyütmüş gibi.
Bir rüyaya karışıyorum sanki, şayet bir rüyaya bekçilik etmiyorsam. Hareketini yitiren bir yoldayım, önümde düz beyaz bir çizgi, çizginin ötesinde geyik var. Beni bir ormana götürüyor, sesimi tutup zihnimde ardından gidiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder