Kök

mevsim değişiyor. Heryerde köksüzlüğümüzü imleyen işaretler görüyorum. Olmadı olamadı. Toprağın altına yeterince giremedik. köksüzlüğümüz izin vermedi,bir yerde durup, dallanıp budaklanmaya.  İlerleyemedik alttan alta, başka bir yerden de çıkamadık güneşe.

Toprağın altında açtı açacak gizler mi birikiyor da, bunca yıl bana ucundan kıyısından bir şey göstermiyor. Olduğu yerde, hiç kıpırdamadan kalmak olur mu. İnsan kimi zaman sabitliğinin etrafına duvarlar örüp kıpırdayamasa da, bir perdeyi aralamak, bir örtüyü çekip almak isteyebilir bir şeylerin üstünden. Toprağa düşen tohum değişime uğramazsa ölür, toprağın üstünde.

Çiçekleri de öldürüyorum, topluca, demediyle beraber yahut saksıyı hepten kırıyorum. Biz enginar yemeyip, ortalık mor çiçeklerle donatılsın diye enginarı yeşil örtüsüyle alır bekletirdik. Mor çiçeklerimiz hayale koşsun isterdik, biz yorulunca o devam etsin. Lakin bugüne kadar aldığımız lale soğanlarından da hiç lale çıkmadı.

 Çıkmayan kökten hele kara bir lale çıksın diye ummak safdillik olurdu herhalde. Ama umduk ne yalan söyleyeyim. Enginar yemediğimiz için mi oldu ya da oluyor bunlar anlayamadık.

Kendimize kök salacak toprak da bulamadık.