ay ak (öyle olmasa da )

ayaklarımı pek bir severim. bu sevmenin neticesi her sevilen şeyin neticesine benziyor zamanla. ayaklarımda bozulmalar, türlü çeşitli yara izleri yani sevilen her şeyin başına sakındıkça gelen musibetler geldi, malum yolculuk devam ettikçe bu hayatta  yeni eklemelerle bozulmalar devam ediyor.

ayak bu boşlukta sallayamıyorsun ki. hayır yani ben şahsen öyle boşlukta ayaklarımı sallamak da isterim lakin bunun için zamanım yok. hayat bana hayhuy verdi, bolca didiniyorum.

yaz kış demeden ayakları habire terlikten papuca papuçtan terliğe sokup çıkarıyorum, buna ayak nasıl dayansın. otobüse binersin yahut bir sırada beklersin gelir biri ayağına basar, yolda dikkat etmezsin taşa, en olmayacak kayaya çarparsın canım ayağı ayak solar gider. ayakkabının şekline hayran kalıp en olmayacak yerden ayakkabı alır ayağı yine mahvedersin.

ama bu işin böyle olacağı belliydi zaten. ben ki( her çocuk gibi) uğur böceğine annesi terlik papuç alsın diye şarkı söyleyen insanım. uğur böceğinin buna kandığı kendini kanatlarını açarak havaya doğru bıraktığı görülmüştür.

ve akılsız başın cezasını hep ama hep ayaklar çeker. her işe de koşulmaz ya bu ayaklar diycem ama sen nereye ayak oraya çaresi yok. istirahat de yok.