hafızamın , hayallerimin trabzanından aşağı kayıyorum, iniyorum, düşüyorum. zemin kayaç, hiç hayal kurmamış gibi yapabilir miyim, hafızam yoktu zaten benim gibi davrana bilir miyim. fil mezarlığına gömülecek denli bir belleğim var halbuki.
bir nefeslensem, soluğumu hissetsem. kaymayı , inmeyi , düşmeyi bıraksam ve nefes alsam. ama kimi zaman nefesimi tuttuğumu bırakmadığımı farkediyorum. oysa hiç bir şeyi tutamıyorum. sonra seslesem seslensem eşe dosta.
hayatın ortasında trabzanda mola vermeye karar verdim. tahteravalliyi yere paralel bırakalım çocuklar dengeler bozulmasın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder