en nihayetinde kendime bir bisiklet almayı başardım. evet evet sonunda oldu, yapabildim bunu. ama tabi ki bu işi yalnız başıma yapmadım, zira bisiklet konusunda pek değil hiç bir bilgim yok. rica ettim eş dost hısım akrabadan beğendiğim bisiklete gidip şöyle bir baktılar, bana olur bu bisikletle öğrenebilirsin dediler ve hatta bisiklete binmeyi bilmediğim için de beni kırmayarak eve kadar bisikleti getirmek zorunda kaldılar. zincirin halkları biraz fazla uzadı biliyorum, alt tarafı bir bisiklet ama benim hiç bisikletim olmamıştı.
adı atmaca , ne yazık ki bu ismi ona ben koymadım, bana adıyla geldi. ikinci el bir bisiklet olduğu için geçmiş sahibi ona bir isim vermiş, ikinci el kitap hesabı bazı satırların altı çizik gibi.
atmaca tabi beni kırmadı düşmeden öğrenemezsin sen bu bisikleti deyip ilk iş beni selesinden attı. sağ diz kapağımın altında kocaman bir yara kabuğu var bir kaç gündür ve vücudumun ağrımayan noktası yok gibi. bir düşmeyle vazgeçilmez hamlamadan öğrenilmez cümlelerinin yankısıyla devam edeceğim başkaca çarem yok.
bisiklet hocam da çok bu arada yirmi yıldır bisiklete binmediğini söyleyen abim, on yıldır binmediğini söyleyen kardeşim, hala ben sana öğretirim diyen yeğenim, bisikleti alıp binmek zorunda kalarakdan eve getiren damat. benim gibi bisiklete binmeyi bilmeyen ablam da hazır kapıları açık eğlenceye kendini dahil edip o da arada mevzudan nasipleniyor.
çok geniş bir aileyiz galiba ve bisiklete binmeyi bilmeyen de iki kişiymişiz anlaşılan. biz bu işi bir haftaya hallederiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder