toprak

kazma kürek alıp kendime yeni bir dünya inşaa etmek niyetindeyim yıllardır. yıllarla beraber azalmadan devam eden bir düşünce ya da hayal diyeyim artık olduğu için de inandırıcılığını yitiriyor, yitirdi de olabilir. hiç inananım yok, napsam ki.

aslolan şey de tek başına ne yeni bir dünya yaratabilirsin ne de başka bir şey, hatta tek başına insanın varolan dünya'ya tahammülü bile çok zor. böyle de bir gerçeğim var, nur topu.

ama ben böyle küçük küçük hayallerimi gemilere yükleyip denize saldıkça, sadece ortamı neşelendiren hayallerden öteye yol alamıyorum.

                              ( küçük prens'i çok severim)



bir de benim bu hayallerimi gerçekleştiren bazı insanlar var, hem de hiç rüyalarına böyle bir şeyi sokmamışken hayat onlara benim hayallerimi sunuyor. bu insanlardan inanın hiç hoşlanmıyorum. ben bu hayaller için açar kapılar ararken, çalışırken ve de çabalarken birinin benden önce hiç ama hiç hakketmeden sahip olması beni gerçekten üzüyor.