ada,deniz,çoluk çocuk...

tatildeyim. tam şu an. terler akıyor vücudumun üst kısımlarından aşağılara doğru, yollar belli zaten herşey bir uyum içerisinde. ama ben bu tatile uyamadım. genel olarak tatil belediyesini sevmedim desem tatilin daha başında insana nasıl bir eziyet başlangıcı olacağı da kendini belli etmiş olur. halbuki yirmi yıl önce bu adayla ilgili olarak çok güzel şeyler anlatırdı. ama zaman artık her şeyi kötü anlamda eviriyor da desem bir disütopya çağırısı yapmış olmam herhalde, zaten öyle çünkü öyle. benim yaptığım ya da elimden gelen bir husus değil bu. ejderhalar artık yaşamıyor.

herhalde bu adadaki en sakin, en güzel bahçeye sahip, sokaklarda dolaşan ne üdüğü belirsiz kalabalıktan yalıtılmış pansiyonu bulmak bizim tek şansımız. ha birde bu kalabaşığı taşıyan sahil şeridinin dışında bir kıyı bulmamız. ulaşmak biraz uzun sürüyor ama en azından gittiğimize değiyor.

bir adada yaşamayı her zaman çok istemişimdir, adada yaşamak bir adalı için çoğu kere tutsaklıkla eşdeğer olsa da benim için hep bir masal olmuştur.çocukluktan kalma bir umu olmadığını herkes kabul edecektir herhalde.

adaları seven kadın. lawrence'ın adaları seven adam diye bir kitabı vardı,küçücük bir öyküydü, yani novella dediklerinden. ben kitabı bitirmeden kitabın baskısı tükendi desem hatta bir on yıldır  hiç bir yayınevi de basmadı bu kitabı. bizim için yadırganacak bir husus değil tabi. bazen bir kitabın peşine düşüyorum çoğu zaman beni bulamadıkları kitap için yollara düşüren arkadaşlarım oluyor benden 60 yıllık bir kitabı bulmamı isteyen bile oldu. ama kitabın künyesine ulaşınca maalesef dedim.

tatilimi çoluk çocuk   okuyarak ve çoculuk çocukla ( ada ve deniz ) oynayarak geçiyorum bir de game thrones izliyorum. ben ders çalışırken herkesin ballandıra ballandıra anlatmaya çalıştığı ama kimsenin anlatmasına izin vermediğim bölümler.

her halde yarın burdan ayrılırken hepsini bitimiş olacağım. okuyacak kitabım izleyecek dizim olmadan dönüş yolu. evde birikmiş kitaplar ve filmler beni bekliyor. bu arada aylardır biriktirdiğim bir ertelemeye dönüşen hayat beni bekliyor da diyebiliriz.