odamın manzarası değişirse yaşayamam herhalde. her sabah uyandığımda yataktan çıkınca yani, çıkarçıkmaz ya da bakıyorum manzaraya. tamamsa sorun yoksa sakince devamındaki işleri yapmaya başlıyorum.
bir sabah sanırım 2 veya 3 yıl önceydi denizin ortasında ilerleyen kocaman bir şey gördüm önce bir süre baktım ve ne olduğunu anlamaya çalıştım . ama denizin ortasındaki şeyi büyük bir tapınağın- yani kocaman kocaman sütünları olan devasa bir yapı - üstünde yer alan file benzettim. anında feryadı koparıp ev nüfusunu uyandırdım denizin ortasında kocaman bir şey var hem de hareket halinde bu ne olabilir dedim. herkes manzarya baktı ve anlam veremedi. ben evden çıkarken annemi belediyeyi arayıp olayla ilgili bilgi edinmesi konusunda yüreklendirdim.
ama işe gideken aldığım gazetedeki haber beni hayal dünyamdan çekip çıkardı. denizin ortasındaki şey petrol arama aracı olan bir gemiymiş. gam, keder, kasavet. her şey bitti.
10 yıldır sürekli olarak aynı manzaraya bakıyorum, aslında çok uzun zamandır aynı manzaraya bakıyorum, arada kesintiye uğrayan öğrencilik yıllarının geçtiği farklı şehirde yaşam sürdürme kısmını atlarsak ki bu şehir denizi olmayan bir anakaraydı, ilk gençlik yıllarında tüm akrabalarımızı etkileyen bu manzaranın üzerimdeki tesiri daha farklıydı tabi. pencerenin önündeki yatağım ve ben. hoş 3 yıl öncesine kadar yatağım yine pencerenin önündeydi ya neyse. bir bizans oyunu düzenlendi.
ama şimdi başka bir evin pencere berisinde yaşayamam gibi geliyor, baksam da bakmasam da camın arkasında ne olduğunu, nasıl büyüleyici bir görüntünün beni beklediğini biliyorum. bunu yalnızca alışkanlıkla açıklayamayız herhalde hem öyle olsa bile alışkanlıklarımızla varoluyoruz çoğu kere.
şehrin akşam hali, beni bir gözetleme kulesi mütehassısına dönüştürüyor. hiç şikayetçi değilim bu durumdan. fener bekçisi olmak isteyen bir gençtim. kusura bakmayın çocuk diyemiyorum kimseyi kandırmamak için.
başka bir zaman panoramiden kareler eklerim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder