Kelimelerin yerini değiştiriyorum, her gün yapıyorum bu işi. Her gün bir öfkeyi küçültür gibi şakaklarımdaki basıncı azaltmak için yapıyorum bunu. Yerler değişince oksijen açığa çıkıyor, boşluktaki oksijen beynimdeki pıhtılaşmış düşünceyi parçalıyor.
Sessizce sayfaları çeviriyorum, suretimde gizlenmiş bir şaşkınlığı, bilinmez bir bulunmazı arıyorum. Kırmızı böcekleri üzerimden silkeliyorum, düştükleri yerde toparlanmalarnı yeniden yollara düşüp gitmelerini izliyorum, ayrı ayrı yönlere hareket ediyorlar, bütün sapmaların başlangıç noktasında duruyorum.
Adımı unuttuğum zamanlarda gözlerime bakıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder