O zaman uyuyorum. Bütün bahanelerimi uykunun sırtına yüklüyorum, ne de olsa ben bunu hakediyorum yani uyumayı çok sevdiğimden değil ama biraz fazla uyusam sanki her şey daha iyi olacak. Ama bu defa rüyalarım çoğalıyor, onları düşünmek de beni yoruyor. Hep bir telaş var rüyalarımda, belki de daha az uyumalıyım.
Ben böyle uyku eşiğinde düşünürken, evin çatısı sürekli çatırdıyor rüzgardan, fırtınalı gecelerde uyuyamıyorum rüzgarın sesinden, yarattığı etkiden. Sanki pencerenin önünde kocaman bir savaş meydanı var da savaş naraları atılıyor, o kadar kuvvetle çıkıyor ki rüzgarların öfkeleri yüreklerinden handiyse birileri birilerini savaş meydanında mağlup etmek üzere. Ama ortada bir kazanan yok. Uykusuz bir ben var.
Tüm benliğimi saran o seslerden, görüntülerden kurtulmak için uyku kimi zaman derman olamıyor böylece. Zihnimi kandıramıyorum, araya parçalar sokuşturuyor sürekli. Bak bu da vardı, hani hatırlarsan diyor. Bu da sayamadığım uykusuz gecelerimin uyku başlıklı yazılarından olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder