Çatal boynuzlarımda güneş geriliyor. Duruyoruz bu duvarın ardında ya da önünde. Mevsimlerin sayısını çoğaltıp kalıyoruz, bu asmaların yapraksız karaşıklığında.
Kaynak uyudu, dünya kurudu. Avuçlarım yanıyo, bir yalaz değdi sanki ayaklarıma, yürüdü gitti sonra yukarı doğru. Ben sokak lambalarında yağmuru seyrediyorum. Üzülüyor muyum, mutlu muyum bilmiyorum. Çam kokulu yollardan geçip, toprak kokulu sabunlarla nefesimi açıyorum, durup durup bir rutubeti uyandırıyorum, yerin altı çok mu sıcak sahi, ama bu güneşin kokusu değil.
Başka bir şey birikiyor, bu damlamalarla. Sabrımı büyüttüm, inadımı küçülttüm, ağacın arkası da kalmadı artık, ormanın derini de. Peşimizi bıraktı ormanaltı canlıları. Bir mantar, belki toprak olmak için kuzeye koşuyordur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder