saçlarımın arasında bozkır var. Kuru, kupkuru. Sessiz gecelerde içinden bir ay çıkıyor. Hayvanını aşağılarda bırakmış, gelmiş kafamın üstüne konmuş, bir ay.
Bütün dünleri ben mi yaşadım, neden kimsenin hafızasında bir şey yok. Söylemek istiyorum, belki de sokaktan adam çevirip bildiğim her şeyi ona anlatmalıyım. Nicedir böyle bu içim kaynar kazanlar gibi dökülmek istiyor, bir çukur bulup içine akmak istiyor. Taşımıyor artık bu yükü bu beden.
Bağlamımı bulamıyorum. Gerekli midir bir neden kişiye şu veya bunun için. Doğada her şeye bir neden biçilmişken, benim rüzgarda salınan kuru bir dal olma ihtimalim yok mudur. Çiçekli değil kurumuş bir dal, özünü yahut içindekini yitirmiş bir şey. Olunamıyor mu, zor mudur başıboşluk, başıhoşluk. Serim benimdir kime ne ayol.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder