Yorgunluğumu yılgınlığıma veriyorum. Cenk meydanı tatmış biri olarak kendimi ata benzetiyorum, en çok toprak onun ayaklarının altında eziliyor, en çok o koşuyor. Veda eden atlar gibiyim, gözüm buğulanıyor, boğazıma takılıyor sesim. Ezberden, düzmeceden sıkıldım artık. Yok mudur başkaca bir şey. İler tutar bir yanı olan, elimizde parçalara ayrılmayan bir şey.
Dönüşleri tamamlamış gibi düşünüyorum artık, dervişlik bitti. Sabreden peygamber olmayacağım bundan sonra. Yaşlılığı ele alıp ağzıma ne gelirse söylemek, saymak istiyorum- sövmek manasında- .
Yarınları katlayıp katlayıp yastığının altında biriktir, neye dir kime dir bu biriken, çoğalan umut. Yok karşılığı sesin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder