neden bu kadar çok konuşuyorum kendimle. tekrarlar tekrarlar. yineleyerek de olmuyor yinelemeden de.soruyu hep aynı yere aynı biçimde soruyorum galiba. beynimde çalışan başka bir yan ya da yer yok sanırım, çıkamadım ben bu mevzudan.
kadıköy sokakları, yukarı çıkıyorum moda, aşağı iniyorum rıhtım,sonra eve dönüş yolu hiç değişmiyor.
beni bir sardunya büyütmüş olamaz, kapımı da çalmamıştır. bütün bunlar olsa bilir miydim, onu da bilmiyorum.
içimdeki bahar coşkusunu, kırmızı, harlı, kanlı bir içle değiştirdim.
"son sardunyalar, ah ne kahraman ne cesur ne güzel çocuklardık"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder