lizbon sokaklarında ilk dikkatimi çeken şey jakarandalar oldu desem kimse neden diye sormaz herhalde. hayatımın ağacı ile orada karşılaşacağımı bilmiyordum, gerçi sıcak memleketlerde yetiştiğini biliyordum ama yine de böyle bir tahayyülüm yoktu. benim için büyük bir süpriz oldu. sadece lizbonda da değil üstelik iberya'nın her yani jakarandalıymış.
açıkcası portekizi bu kadar seveceğimi de düşünmemiştim. denizci bir memleket olması sevmem için yegane nedendir halbuki. lizbon, cadde ve sokaklarından bir kez değil defalarca geçilmesi gereken bir şehir. şehrin tüm meydanalrında eğleşip, irili ufaklı tüm sokaklarında vakit geçirip, şehrin tepelerine tepelerine asansörlerle çıkıp şehri enikonu duyumsamak gerekirdi. sınırlandırılmış bir zamanda bazı şeyler hep eksik kalıyor.
lizbonda neredeyse bütün binalar farklı ferforje ve cumbalara sahip, büyük oranda binaların dışları seramiklerle süslü, hem renkli hem de çiçekliler, asıl beni benden alan sokak tabelaları oldu. beyaz seramik üstüne mavi yazılarla yazılmış kenarları süslü sokak tabelaları. ayrıca sokak lambalarında ya da elektirik direklerinde diyeyim gemi figürleri vardı. gemi desenine yıllarını ve gönlünü vermiş, irili ufaklı bütün kağıtlardan gemi yapabilen ben, denizci duygularımın hepsini hayatımın kaptanını sanırım lizbonda bıraktım.
belki mevsimsel olarak iyi bir zamanlama olduğu için ömrümün en güzel bulutlarını da orada gördüm desem kuzey'e haksızlık etmiş olur muyum bilmiyorum. çünkü henüz bir kuzey ülkesi görmüş değilim.
lizbondan ayrılırken bana en büyük acıyı ve huzursuzluğu veren Pessoa'nın mekanlarında vakit geçirememek ve Gülbekyan müzesini gezememek oldu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder