Tarihi çok iyi hatırlıyorum. Bir poşet dolusu yaprağı bir kutuya koydum tekrar doğaya dönecekleri zamana kadar benimle kaldılar. Çoğu zaman karanlık ve soğuk olan odada.
Herkes hayatı yakalamak konusunda acele ederken, yokuş yukarı oturup çıkmaya engel donmuş bir zamanın içinde durmaya zar zor cesaret edebiliyordum. Korkaktım hep. Hep çok cesur görünmenin korkaklığını gizli bir ben gibi derimin altında tutuyordum.
Yer yer hangi yerde olacağı bilinmez ortaya çıkıyordu korkaklığım. Tik tak korkuyu büyütüyordu. Bacağıma bir çengel saplanıyordu, kıpırtısız bu rüyanın nerden geldiğini kestiremiyordum. Yaşamın sorgusu, ölmüş zaman dilimlerini biriktiyor, yedeğinde bir hayat ancak bir nefesle mümkün olabiliyor. Ama yalnızdım, etrafımda benden başka benimle beraber nefes alan yoktu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder