Tel dolapta saklıyorum, ortalarda bırakamadıklarımı. Ben dahil kimse görmüyor onları artık, yeraltına çekilmiş yasal olmayan bir durumları var. Zamanın kırılganlığı, asimetrik yapısı bir toz tabakası olarak çöküyor üzerlerine. Ortalarda olmama hali, gelişi güzel boşluğa çizilmiş bir resim gibi, kimse bakmıyor yahut ilgilenmiyor boşluğun büyüsü ile.
Akerdeon sesiyle doluyor her yer , zaman aralanıyor sanki bu sesle. Çarpık bacaklı çirkin çocuklar şarkı söylüyor meydanın en geniş noktasında, susturamıyorum. Güneşli odaların geniş pencerelerinde zaman çözülüyor.
Bir parçayı daha sürüklüyorum kendimle, tel dolaba. Dağılan nesnelerin parçaları yansıyor duvarıma.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder