Hayat hikayesini her okuyuşumda gözlerim doluyor
Bir ustura beni ikiye ayırıyor
Neden Tanrım diye soruyorum
Daha kalamaz mıydı
Karanlık avlulara bakan rutubetli mutfakların buharında neden her şey kayboluyor
Pencereye çiçek çizdim
Gemi çizdim kıyısız limanlara
Katladım kağıtları yan yana dizdim hepsini
Aktı geçti hepsi, kurudu gitti
Arka avluda kedi biriktirdim
Gözünden içeri girip karnında uyudum
Kimse beni bulmasın diye doğumuma yattım uydum
Belki tekrarlar hayat yeniden çıkarır ışığa
Ben burda mutluyum tanrım
Yollara sürme beni
Bırak bu baharatlarla burda kalayım
Sabahları biber yiyip akşamları tarçın kokusuyla dalayım uzakların görüntüsüne
Bu dağ başları bu köyler böyle sessiz kalmasın
Böyle sessiz durmasın bu deniz
Başımıza taş dikip kurutmasınlar bizi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder