Karanlık

Bugünlerde hissisleştim sanki. Ne bir şey düşünüyor ne de bir şey yapıyorum. Yapmayı düşündüğüm her şeyden de bir anda vazgeçiyorum. Bomboş yükselen binalara bakıyorum penceremden, artık neredeyse sadece onlar görünüyor. Göğü delen binalar.

Sırtıma saplanan ağrı gibi bir durum beni hareketsiz bırakıyor. Denizde bekleyen  gemiler yükünü almış. Onlara bakıyorum bütün gün, salınımlı bir geçiş için. Elini eteğini çekmiş bir duruş karşı kıyıların habercisi sanki, hiç yorulmadan bakıyor.

Yine zaman kimseye eşit uzaklıkta değil ya da kimseye eşit dakikalar sunmuyor. Bekleyen  bir koyuluk akacak kanallardan.

Toz

Tavana doğru uzayan yeşiller arasındayım
Dometes tohumlarından sadece yapraklar çıkıyor
Uzadıkça uzuyor gövde sihirli bir tohumun
Toprağı yutmak isteyen hareketi gibi

Bazı menekşeler çiçeklenmiş farklı coğrafyaların adını taşıyor
Bazı çiçekler solmuş
Yeşil bir ışık yanıyor ortalarında
Pencerelerde perde yok camlar ilk günkü parlaklığında
Dışardan  gelen seslere bir akordeon karşılık veriyor

Zaman durmuyor kırılmıyor soluklanmıyor
Bir sesin geriye dönen yankısını görmüyor
Toza dönüşüyor her şey savruldukça zamanda